Ekki auðvelt..

..að eiga dóttir og hvað þá dætur fyrir feður.

Eitthvað sem allir feður lenda í þegar prinsessan þeirra kemur heim með strák. Svo er það bara spurningin hvað þeir eru lengi að sætta sig við það.

Látið dætur mínar í friði!

Athugasemdir

[Óskin (IP-tala skráð) 19.1.2008 kl. 17:03]

sammála ég held að allir feður og reyndar mæður líka myndu fylgjast vel með svona fyrst um sinn og sjá hversu mikill alvara er í málinu eða ekki.  Ég veit að við hjónin munum gera það og ég hef sagt við okkar dóttlu að hún verði flutt inn í okkar herbergi þegar hún verður 14 ára og mun sofa þar til 20 en hún er nú ekki sammála mér skil barasta ekki af hverju hmhm.

[Vendetta, 19.1.2008 kl. 21:54]

Ég treysti dætrum mínum fullkomlega til að velja rétta kærasta og það er rangt af foreldrunum að blanda sér allt of mikið. Það leiðir ekkert gott af sér. Hins vegar getur maður látið þær vita, hvaða eiginleika eða atferli sé óásættanlegt, t.d. reykingar, eiturlyfjaneyzla, trúarofstæki, rasismi. Þegar eldri dóttir mín var 11 ára eignaðist hún kærasta sem gekk í bekk með henni. Sá var ágætur, en svo óframfærinn, að eftir tvo mánuði hafði hann ekki einu sinni þorað að kyssa hana. Svo flosnaði þetta bara upp.

Sonur minn sem nú er fullorðinn, hefur átt kærustur og vinkonur án afláts frá 2ja ára aldri. Ég hef aldrei gert neinar athugasemdir, enda ekki getað haft nein áhrif á gang mála.

Það er samt eitt, sem foreldrar eiga ekki að gera, það er að dæma kærastana eða kærusturnar eftir útlitinu. Það sýnir sig nefnilega stundum, að þeir/þær sem líta vænlegast út, eru verst. Og það er ekki alltaf hinum að kenna ef það slitnar upp úr sambandinu.

Þegar upp er staðið er nauðsynlegt fyrir unglinga að prófa sig áfram, það getur tekið mörg ár og mörg ástarsambönd að finna þann rétta. Sá rétti finnst kannski ekki fyrr en mörgum börnum seinna. Og hann er kannski sá rétti af því að hann er búinn að hlaupa af sér hornin og tilbúinn til að axla ábyrgð. (Ég hljóma eins og einhver siðapostuli).